A Fault In Our Stars: niet eens een recensie

Helaas heb ik het boek van John Green dat al in 2012 geschreven is niet gelezen. Het schijnt namelijk een prachtig boek te zijn dat nog dieper in de titel duikt dan de film: ‘A fault in our stars’ (een weeffout in onze sterren). Waarschijnlijk hebben meer mensen het boek niet gelezen maar zijn ze alsnog lyrisch over de verfilming. Op basis van het verhaal kan ik het helaas niet beamen. Ik geloof namelijk dat er meerdere manieren zijn om naar de film te kijken, zwart of wit, leven of dood. Naast Hazel en Augustus speelt kanker ook een hoofdrol in de film die op een mooie manier voor iedereen tastbaar wordt gebracht, belicht met een komisch-dramatische nuchterheid die ervoor zorgt dat je deze ziekte in de film durft te omarmen, ondanks de daadwerkelijke invloed die het heeft op de film.

“I’m in love with you,” he said quietly.

“Augustus,” I said.

“I am,” he said. He was staring at me, and I could see the corners of his eyes crinkling. “I’m in love with you, and I’m not in the business of denying myself the simple pleasure of saying true things. I’m in love with you, and I know that love is just a shout into the void, and that oblivion is inevitable, and that we’re all doomed and that there will come a day when all our labor has been returned to dust, and I know the sun will swallow the only earth we’ll ever have, and I am in love with you.”

Deze prachtige quote omvat de gehele charme van de film, maar ook beide manieren hoe er naar de film kan worden gekeken. De verhaallijn volgen gestuurd door de kanker is één manier om naar de film te kijken waarbij het glas half leeg is en je het einde der dagen omtrent de hoofdpersonages langzaam voelt naderen en je de dood ziet overwinnen. Je voelt je betrokken bij de keuzes die ze maken en welke stappen ze zetten, die je het liefst voordat de laatste korrel van de zandloper is gevallen gunstig ziet uitpakken. Achteraf misschien een bittere pil als je je gaat afvragen of ze er misschien niet meer uit hadden kunnen halen als ze het anders hadden gedaan, maar dat is een open einde gerelateerd aan hoe je de film hebt bekeken.

De andere manier om naar de film te kijken is uitvergroot op het léven in plaats van op de naderende dood. Zelfs zodanig dat het begin, het einde en zelfs de oorzaak waarom ze zullen sterven buiten beschouwing kan worden gelaten. Zwart of wit? Het glas is in deze in ieder geval half vól. Wie uit elk dialoog de waardering voor het nog in leven zijn kan ontdekken heeft geen oog kunnen hebben voor het verhaal zelf maar kan wel zomaar een levenswijsheid rijker zijn geworden.

“My name is Hazel. Augustus Waters was the great star-crossed love of my life. Ours was an epic love story, and I won’t be able to get more than a sentence into it without disappearing into a puddle of tears. Gus knew. Gus knows. I will not tell you our love story, because- like all real love stories- it will die with us, as it should. I’d hoped that he’d be eulogizing me, because there’s no one I’d rather have…” I started crying. “Okay, how not to cry. How am I- okay. Okay. I took a few breaths and went back to the page. “I can’t talk about our love story, so I will talk about math. I am not a mathematician, but I know this: There are infinite numbers between 0 and 1. There’s .1 and .12 and .112 and an infinite collection of others. Of course, there is a bigger infinite set of numbers between 0 and 2, or between 0 and a million. Some infinities are bigger than other infinities. A writer we used to like taught us that. There are days, many of them, when I resent the size of my unbounded set. I want more numbers than I’m likely to get, and God, I want more for Augustus Waters than he got. But, Gus, my love, I cannot tell you how thankful I am for our little infinity. I wouldn’t trade it for the world. You gave me a forever within the numbered days, and I’m grateful.”