A Fault In Our Stars: niet eens een recensie
Helaas heb ik het boek van John Green dat al in 2012 geschreven is niet gelezen. Het schijnt namelijk een prachtig boek te zijn dat nog dieper in de titel duikt dan de film: ‘A fault in our stars’ (een weeffout in onze sterren). Waarschijnlijk hebben meer mensen het boek niet gelezen maar zijn ze alsnog lyrisch over de verfilming. Op basis van het verhaal kan ik het helaas niet beamen. Ik geloof namelijk dat er meerdere manieren zijn om naar de film te kijken, zwart of wit, leven of dood. Naast Hazel en Augustus speelt kanker ook een hoofdrol in de film die op een mooie manier voor iedereen tastbaar wordt gebracht, belicht met een komisch-dramatische nuchterheid die ervoor zorgt dat je deze ziekte in de film durft te omarmen, ondanks de daadwerkelijke invloed die het heeft op de film.
Deze prachtige quote omvat de gehele charme van de film, maar ook beide manieren hoe er naar de film kan worden gekeken. De verhaallijn volgen gestuurd door de kanker is één manier om naar de film te kijken waarbij het glas half leeg is en je het einde der dagen omtrent de hoofdpersonages langzaam voelt naderen en je de dood ziet overwinnen. Je voelt je betrokken bij de keuzes die ze maken en welke stappen ze zetten, die je het liefst voordat de laatste korrel van de zandloper is gevallen gunstig ziet uitpakken. Achteraf misschien een bittere pil als je je gaat afvragen of ze er misschien niet meer uit hadden kunnen halen als ze het anders hadden gedaan, maar dat is een open einde gerelateerd aan hoe je de film hebt bekeken. De andere manier om naar de film te kijken is uitvergroot op het léven in plaats van op de naderende dood. Zelfs zodanig dat het begin, het einde en zelfs de oorzaak waarom ze zullen sterven buiten beschouwing kan worden gelaten. Zwart of wit? Het glas is in deze in ieder geval half vól. Wie uit elk dialoog de waardering voor het nog in leven zijn kan ontdekken heeft geen oog kunnen hebben voor het verhaal zelf maar kan wel zomaar een levenswijsheid rijker zijn geworden.
Een geweldig voorbeeld dat me nog tijdens de film aan het denken zette was de scène van de voorbegravenis waarin Hazel haar lofrede voorleest omtrent het aanstaande overlijden van Augustus. Wat mij absoluut aan het denken zette was dat de lofrede geschreven en voorgelezen in de verleden tijd, afhankelijk van hoe je naar de film kijkt, in de context van de scène veranderd in de tegenwoordige tijd. Wie dat niet zo heeft ervaren en puur en alleen in tranen heeft gezeten om het afscheid van Augustus in deze lofrede, heeft de kans gemist om te beseffen hoe kort de dag kan zijn om je naaste de erkenning te geven voor hun betekenis in jouw leven en misschien wel in dat van anderen en dat de angst dit eerder te vroeg te doen dan te laat, niets meer is dan een zelf gecreëerde illusie.
Oké, ik geef toe dat ik door mijn wishful thinking hoogst waarschijnlijk door een andere les heb heen gekeken, één die zich misschien schuil hield in het daadwerkelijke drama, maar ik neem het mezelf niet kwalijk dat de film me heeft laten nadenken over de manieren om het in leven zijn en het samen léven te waarderen. Ook heeft de manier hoe ik naar de film heb gekeken me laten nadenken over de manieren hoe ik mijn familie, vrienden en vriendin zou kunnen vertellen wat zij voor mij betekenen in dit leven en alleen al daarom kan mij niets worden verweten en is dit.. geen recensie.
|